مدت‌های زیادی است که در دنیا دفاتر بزرگی مرسوم شده‌اند که در آن محل کار هر کارمند با پارتیشن‌هایی به صورت محدود از بقیه جدا شده است، همه نسبت به هم دید دارند و می‌توانند ببینند که هر کس در هر لحظه چه می‌کند و جابجایی‌ها بسیار سهل و ساده شده‌اند.
این نوع دفاتر کار از دهه ۱۹۶۰ مرسوم شدند، زمانی که یک گروه طراحی آلمانی به نام Quickborner متوجه شد که با این کار میزای کارایی کارکنان بالا می‌روند و همکاری‌ها بیشتر می‌شوند.
اما در سال ۲۰۱۱ یک روانپزشک به نام متیو دیویس، با بررسی طراحی‌های تعدادی از دفاتر متوجه شد که پی گرفتن این روند، همیشه منجر به موفقیت کارایی بیشتر نمی‌شود، او دریافت که اتفاقا این نوع دفاتر باعث کم شدن میزان توجه، بهره‌وری و خلاقیت و رضایت شغلی کارکنان می‌شوند.
در سال ۲۰۰۸ هم تعدادی از تحقیقات نشان داده بودند که کار در چنین اماکنی می‌تواند منجر به افزایش فشار خون و میزان درگیری کارکنان با هم شود.
کسانی که بیش از همه با دفاتر روباز مشکل دارند، آدم‌های درونگرا هستند.ما پیش از این در پستی در «یک پزشک» در مورد درونگرایی و معنی واقعی آن توضیح داده بودیم.در واقع با تحمیل کردن چنین دفترهایی، شرکت‌ها خود را از نیروی فکری این دسته از کارکنان محورم می‌کنند.
به تزاگی سوزان کین در مشارکت با یک شرما تولید مبلمان اداری، نشان داده است که چطور می‌شود اتاقک‌های کوچکی طراحی کرد که با حفظ حریم شخصی کارکنان، محافظت آنها در برابر سر و صدای زیاد و نگاه‌های خیره سایر کارکنان، باعث رضایت شغلی بیشتر و افزایش بهره‌وری شوند.
پذیرش آگهی متنی و تصویری در نشریه خوارزمی
