مواظب لبخندهای ساختگی‌تان باشید! کامپیوترها تشخیص می‌دهند

تشخیص لبخندهایی واقعی که نشاندهنده شادی درونی ما هستند، از لبخندهای تصنعی که ما متظاهرانه، به خاطر رعایت نزاکت یا وانمود کردن به مسلط بودن به اوضاع در چهره‌مان ایجاد می‌کنیم، کار چندان ساده‌ای نیست.

البته اگر مقاله‌ای را که دو سال پیش در «یک پزشک» در این مورد نوشته بودم، خوانده باشید، تا حدی می‌توانید این دو را از هم تمیز دهید.

اما به تازگی پژوهشگران MIT دست به کار جالبی زده‌اند و سعی کرده‌اند که به کامپیوترها یاد بدهند که چگونه لبخندهای واقعی را از لبخندهایی که مثلا ما در مواقع ناامیدی می‌زنیم، تشخیص بدهند.

برای این کار محققان از گروهی از افراد را دعوت کردند و ابتدا آنها را در شرایط ناامیدی و خستگی قرار دادند. برای این کار آنها از این افراد خواستند که یک پرسشنامه طولانی را پر کنند، بعد از پر شدن پرسشنامه کامپیوتری، برنامه ارور می‌داد و آنها مجبور می‌شدند از نو پرسشنامه را پر کنند و همین مطلب باعث می‌شد، آنها از سر ناامیدی و سرخوردگی، لبخندی به لب آورند.

اما در مرحله بعد، آنها در شرایط متفاوتی قرار داده می‌شدند تا واقعا لبخندی به نشانه شادی به چهره بیاورند، مثلا ویدئوی یک کودک دوست‌داشتنی به آنها نشان داده شد.

لبخندهای آنها در این دو مرجله با وب‌کم ضبط شد تا با هم مقایسه شود، معلوم شد که لبخندهای نمایانگر شادی به صورت تدریجی ایجاد می‌شوند، اما لبخندهای نمایانگر ناامیدی سریع‌تر ایجاد می‌شوند اما سریع‌تر هم محو می‌شوند.

محققان موفق شدند، مدلی برای تشخیص این دو نوع لبخند از هم درست کنند.

حالا سؤال اینجاست که این کار به چه دردی می‌خورد؟!

می‌توان کاربردهای برای این تحقیق متصور شد. مثلا با این برنامه به افرادی که در تشخیص حالت‌های چهره نتوانند، مثل افراد مبتلا به اوتیسم کمک کرد. کاربرد دیگر این تحقیق در بازاریابی است. به این ترتیب می‌شود تشخیص داد که لبخند یک مشتری واقعی است یا تصنعی.

این تحقیق در ساخت کامپیوترهایی به ما کمک خواهد کرد که قادر به تشخیص حالت روحی واقعی ما هستند و می‌توانند به تناسب واکنش نشان بدهند.

منبع